فرار هم دردي دوا نخواهد كرد!
مي مانم در تاريكي
با اينكه فانوسي در دست دارم
ولي در تاريكي محضي كه دارم مي مانم
فرار و ماندن براي اين خاموشي مطلق يكسان است
مي مانم تا شايد كسي از ماندم به خنده بيفتد
تا كسي براي لحظه اي هم كه هست از روزگار من بر لبانش خنده اي بشكفد !!!
مي مانم اگر چه سخت است ...............
( سمانه )
تازه دارم كمي با كبوتر ،كمي با كلمه
كمي با آسمان بي اسم علاقه آشنا مي شوم
مي گويند من آدم خوبي نبوده ام
راست مي گويند
اول كه بي بوريا آمدم
بعد گهواره به دوشي خاموش
حالا هم كه پا به گور ...
چراغم اينجا و خيالم جايي دور
مي گويند
من آدم خوبي نبوده ام
راست مي گويند
من بارها به بعضي آدم ها،سگ ها و سليطه ها سلام كرده ام
حتي گاهي بدون يك سلام خالي
از خواب انار خسته چيزي نچيده ام
و بارها بي كه به شب شك كنم
آهسته از چراغ خانه پرسيده ام چرا از سكوت سنگ مي ترسد
راست مي گويند
من آدم خوبي نبوده ام
سال ها پيش از اين
پسين روزي دور از اندوه دي
كبوتري نابلد از حدس عطسه ي آسمان
به ايوان خانه ي ما آمد
پنجره بسته بود
من خانه نبودم
و تمام شب باران مي آمد
من آدم خوبي نبوده ام!
حالا مي فهمي اين همه هق هق تاريك
تاوان كدام كلمه ،كدام كبوتر مرده
كدام آسمان بي اسم علاقه است !؟
به گمانم بايد
براي آرامش مادرم
دعاي گريه و گيسو بران باران را به ياد آورم
دلم مي خواست بهتر از ايني كه هست سخن مي گفتم
وقتي كه دور از همگان
بخواهي خواب عزيزت را براي آينه تعبير كني
معلوم است كه سكوت علامت آرامش نيست
آسوده باش حالم خوب است
فقط در حيرتم
كه از چه هواي رفتن به جايي دور
هي دلم بي قرارم را پي آن پرنده مي خواند
به خدا من كاري نكرده ام
فقط لاي نامه هايي به او
گلبرگ تازه اي كنار مي بوسمت جا نهاده و بسيار گريسته ام
چرا از اين كه به روياي آن پرنده ي خاموش
خبر از باغات آينه آورده ام،سر زنشم مي كنيد !؟
خب به فرض كه در خواب اين چراغ هم گريه ام گرفت
بايد برويد تمام اين دامنه را تا نمي دانم آن جا
پر از سايه سار حرف و حديث كنيد !؟
يعني كه من
فرق ميان دعاي گريه و گيسو بران باران را نمي فهمم ؟!
خسته ام ،خسته ...
سلام !
حال همه ي ما خوب است
ملالي نيست جز گم شدن گاه به گاه خيالي دور
كه مردم به آن شادماني بي سبب مي گويند
با اين همه عمري اگر باقي بود
طوري از كنار زندگي مي گذرم
كه نه زانوي آهوي بي جفت بلرزد و
نه اين دل ناماندگار بي درمان !
تا يادم نرفته است بنويسم
حوالي خواب هاي ما سال پر باراني بود
مي دانم هميشه حياط آنجا پر از هواي تازه ي باز نيامدن است
اما تو لااقل،حتي هر وهله گاهي ،هزار گاهي
بين انعكاس تبسم رويا
شبيه شمايل شقايق نيست !
راستي خبرت بدهم
خواب ديده ام خانه اي خريده ام
بي پرده ،بي پنجره ،بي در، بي ديوار ... هي بخند !
بي پرده بگويمت
چيزي نمانده است من بيست و يك ساله خواهم شد
فردا را به فال نيك خواهم گرفت
دارد همين لحظه يك فوج كبوتر سپيد
از فراز كوچه ي ما مي گذرد
باد بوي نام هاي كسان من مي دهد
يادت مي آيد رفته بودي
خبر از آرامش آسمان بياوري !؟
نه عزيزكم
نامه ام بايد كوتاه باشد
ساده باشد
بي حرفي از ابهام و آينه.
از نو برايت مي نويسم
حال همه ي ما خوب است
اما تو باور مكن !
بر ما نبود تا ميان تولد و تابوت
تنها يكي را برگزينيم.
بر ما نبود تا ميان دشنه و سيلي
تنها يكي را برگزينيم
بر ما نبود تا ميان خويش و ترانه
تنها يكي را برگزينيم
بر ما نبود تا ميان زورق و دريا
تنها يكي را برگزينيم
بر ما نبود تا ميان خويش و خواب همسايه
تنها يكي را برگزينيم
اصلا نمي دانم ،گويا مسير ستاره با ما نبود
مادرم مي گفت : پيشاني ات بلند است، اما آينده نمي داند.
آه اي زنان كار و كسالت!
زنان آتش خاموش !
به راستي بردگان مطبخ و بستريد !؟
با رنج هاتان
كور و كبود
گرده به تسمه ي همسران و
چهره به سيلي سال ها سپرده ايد
آه مادينگان محبوب !
شفاعت اين شب بي شرم را
من از انفجار كدام ستاره ي گلگون
طلب كنم !؟
آه اي برهنگي !
پوشيده بيا
پوشيده همچون آن بام گنبدي
كه كبوترانش كاكل به خواب معاشقه دارند .
من از باغ معلق آسمان كبود آمده ام
از كشف سياره اي دور دست
از جستجوي گلي كه بكارت بهار و
قاصد رستگاري بود
*
تو احوال آفتاب را چه مي پرسي از كسي
كه زايش رنج ها را نديده است ؟!
من
شادمانه كرمك شبتابي ديدم
كه بر كلاله ي منظومه ها
طلوع مجلل خويش را جشني شكوهمند گرفته بود
سوسو زنان مي گفت :
- ديگر از ماه خبري نيست !
سراغ مزارش را كسي نمي گيرد
آفتاب خسته هم كه عاشق است!
اكنون چراغ بزرگ اين منظومه منم، من !
*
شما بگوييد اي خلايق !
چه گونه بمانم و ببينم
كه ني نواز نازنين غزل ها را
به بهاي قصيدكي اندك فروخته اند
او مادرم نبود
خواهر كوچكترم نبود
محبوب من نبود
- فوران مفهوم واژه اي از دهان خدا بود
*
ديدي ... نديدمش !!!
كاش از دنيا دمي فارغ شوم
فارغ و آزاد از اين روزگار
اين ستم ها ، نابكاري
هاي زشت
خستگي ها ، بيقراري ، انتظار
*
روزهاي مرده در آغوش شب
هفته
هاي گم شده در سال و ماه
ساعت دلمردۀ بي رنگ و رو
هي دروغ و هي خطا
واشتباه
*
خنده هاي موذي بي بند و بار
جمعه هاي خاموش بي بال و پر
روي
يك ديوار عكسي وا ژگون
طرح تنهايي گل در قاب در
*
فكر هاي آب ونان و
زندگي
حرف هاي سادۀ بي محتوا
غيبت همسايه و گردوي تر
شكوه هاي ثابت بي
انتها
*
آلبوم عكس و نگاه و خاطره
آروزي آش داغ و برف سرد
روي يك بشقاب
تنها مانده است
تكه اي دندان زده از سيب زرد
*
صحبت از ليوان چاي و
بستني
سايه روشن هاي صبح خستگي
نفرت و تنبيه و تو جيه دروغ
منت از ابراز
يك دلبستگي
*
اتهام و اضطراب و ناسزا
آبروريزي براي يك شكم
اعتياد و
افتضاح و خودكشي
دزدي و آوارگي دمبدم
*
من چه گويم حال من بد مي شود !
دور بايد از سياهي ها شوم
حرف برلبهاي من
خشكيده است
كاش فارغ از همه دنيا شوم
(فريبا شش بلوكي)
تنهايي
در اين شب سياه غم آلوده
من هستم و سكوت غم انگيزي
وز اين سياه چال، نصيبم نيست
جز واي واي شوم شباويزي