خود را در ساحل دريا جمع كن
تو را آنجا دوست خواهم داشت
در خود هر آنچه وحشي ست
ترانه ي پرستوها و كف دريا را گردآور
بگذار زيبايي شوريده در چشمان تو گرد آيد
تا مرا صدا زند ،
چون من در حسرت مردي هستم
با لانه ي هزاران چيز وحشي در موهايش
مردي كه زبانش بر آتش بسايد
در كودكي هميشه گمان مي كردم
پايان خاك
آن جاست
نزديك آسمان
و اگر چند روزي خاك را طي كنم
به انتهاي زمين مي رسم
امروز
بر پرتگاه زمين ايستاده ام
اين راه دور را به چه هنگامي آمده ام !
به اميد روزي كه عاشق بشي و درك كني عاشقي را ...
شايد آن روز بفهمي چه دردي داره با پاهاي زخمي و خسته دويدن و هرگز نرسيدن ...
من سفر كردم
از خودم تا خدا
از ديگران تا خودم ، تا خدا
چشمانم حقايق زيادي رو ديد
دستانم وقايع زيادي رو لمس كرد
روحم با دردهايي پخته شد و آروم گرفت
قلبم شور و غمها رو حس كرد و دلش گرفت
پارسال با او زير باران راه مي رفتم
امسال راه رفتن او را با ديگري در زير باران اشكهايم ديدم
شايد باران پارسال اشكهاي فرد ديگري بود
سراپا بغضم
هيچكس را فراموش نكردم
اما خود فراموش شدم
ناله هايم تلخ است
بغض تنهايي من را تو نخواهي فهميد
تو نخواهي فهميد
من صبورم اما . . .
به خدا دست خودم نيست اگر مي رنجم
يا اگر شادي زيباي تو را
به غم غربت چشمان خودم مي بندم
من صبورم اما . . .
چقدر با همه ي عاشقيم محزونم
و به ياد همه ي خاطره هاي گل سرخ
مثل يك شبنم افتاده ز غم مغمومم
من صبورم اما . . .
بي دليل از قفس كهنه ي شب مي ترسم
بي دليل از همه ي تيرگي تلخ غروب و چراغي كه تو را
از شب متروك دلم دور كند مي ترسم
من صبورم اما . . .
آه... اين بغض گران صبر نمي داند چيست
سكوتم از رضايت نيست
دلم اهل شكايت نيست
هزار شاكي خودش داره
خودش گيره ، گرفتاره
همون بهتر كه ساكت باشه اين دل
جدا از اين ضوابط باشه اين دل
از اين بدتر نشه رسوايي ما
كه تنها تر نشه تنهايي ما
كه كار ما گذشته از شكايت
هنوز هم پايبنديم در رفاقت
مي ريزه تو خودش دل غصه هاشو
آخه هيچ كس نميخواد قصه ها شو
كسي جرمي نكرده گر به ما اين روزها عشقي نمي ورزه
بهايي داشت اين دل پيشترها كه اين روزها نمي ارزه
مي نويسم تا بداني :
هر چه داغ ها كهنه تر شوند ديرتر از ياد خواهند رفت
مي نويسم تا بداني :
باران ابرها زود گذرند و باران چشم عاشق ماندگارتر
مي نويسم تا بداني :
رد پا فاني و رد عشق سوزنده تر از هر آتش
مي نويسم تا بداني :
اسم ها تكراري و يادشان همواره قشنگ
مي نويسم تا بداني :
دوستت دارم و يادت ماندگار تر از هرچه در يادم خواهد ماند
مي نويسم :
به اميد د ي د ا ر
تو اگر دلتنگ مني يك به يك فاصله ها را بردار
