picap

سلام

من سكوتم

يكي مثل تو و اون

نفس مي كشم پس زنده ام

روي زمينم پس خونه من اينجاست

مهتاب را دوست دارم چون واقعا زيباست

باران را دوست دارم چون گريه كردن بلد است

آدم برفي دوست دارم چون حرف زدن بلد نيست

همه ما آدما در اين دنيايبه اين كوچكي گم شديم

آدما همديگر رو مثل يك صدف دريايي مي بينند

اين دنيا را فقط به خاطر زندگي دوست دارم

به روياها ايمان دارم كه آخر همه ماست

تنهايي را دوست دارم هميشه هست

آدمك هستم قلب ندارم روح ندارم

مثل خدا بودن رو دوست دارم

عشق را دوست دارم

خدارو دوست دارم

فقط همين

سكوت

وقت تنگ است و نفس سرد است

شب تاريك و غم بي پايان

اشك هاي مهربان دخترك در زير باران ناتمام

مي نويسم بر قطره هاي باران

راز غم آلوده يك آرزوي بر باد رفته

مي كوبم به قلب سرخ يك رهگذر شب پرست

شب سكوت آشنيانه بي صدا احساس خاموش

تنم لرزان همچو بيد

دستانم سرد از التهاب روزگار

آه . . .

آسمان چه ساده رنگ مرا از ياد مي برد !

و زمين رد پاي مرا !

گفتم بهار ؟

خنده زد و گفت :

ديگر بهار رفته نمي آيد

گفتم پرنده ؟

گفت اينجا پرنده نيست

اينجا گلي كه باز

كند لب به خنده نيست

گفتم

درون چشم تو ديگر ؟

گفت ديگر نشان ز باده مستي دهنده نيست

اينجا به جز سكوت سكوتي گزند نيست

رفتي

رفتي

به آخرين جاده رسيدي

به آخرين پرچين

آن سو كسي منتظر نبود

نه حتا ساقه ي لوبيا كه تو را به قصر بالاي ابرها ببرد

خط را بگير و بيا

اين جا هنوز بستري است بي پرچين

و زني در باد

سرگرم كشت قاصدك

بگذار در فاصله ي پوست تو و غربت من

يك بار كلاغ به خانه اش برسد

پيش از آن كه قصه به سر شود . . .

احساس گرمم را

به پاي بادهاي سرد مي ريزم ...

و من هم مي شوم

سرد سرد سرد

ديگر چه فرقي مي كند باراني باشي

يا قطره اي اشك ؟!

در هر صورت مي باري

بي آنكه بدانند چرا ؟

خوابش را ديده بودم...

من خواب قاصدك را ديده بودم ...

قاصدكي كه از دستان من وتو پر كشيد و به خدا رسيد !

اي دريغ ... قاصدك دروغگو بود ...

آرزوي ما را به خدا دروغ گفت !

ما به تمام آرزوهايمان رسيديم . اما آرزو هايي كه آرزوي ما نبود !

آرزوي دروغ قاصدكي بود كه با هم بودنمان را بر نتابيد ...

از ما كه گذشت ! بعد از اين به صداقت قاصدك ها شك كن !!!

همه ي قاصدك ها خير خواه من و تو نيستند !

شبي در شب ترين شبها تو ماه من مي شوي آيا ؟

تو تسليم تماشاي نگاهم ميشوي آيا ؟

شبيه يك پرنده خيس از باران كه مي آيم

تو با دستان پر مهرت پناهم مي شوي آيا ؟

پس از طي كردن فرسنگها راهي كه مي داني

كنار خستگيها تكيه گاهم مي شوي آيا ؟

نگاه ناشيانه من به هستي داشتم عمري

تو تصحيح تمام اشتباهاتم مي شوي آيا ؟

پس از صد سال اگر بد ترجمه كردي نگاهم را

به پاس اشكهايم عذر خواهم مي شوي آيا ؟

نيمه شب بود و غمي تازه نفس

ره خوابم زد و ماندم بيدار

ريخت از پرتو لرزنده شمع

سايه دسته گلي بر ديوار

همه گل بود ولي روح نداشت

سايه اي مضطرب ولرزان بود

چهره اي سرد وغم انگيز وسياه

گويي مرده سرگردان بود

شمع خاموش شد از تندي باد

اثر از سايه به ديوار نماند

كس نپرسد كجارفت؟ كه بود ؟

كه دمي چند در اينجا گذارند ؟

اين منم خسته در اين كلبه تنگ

جسم درمانده ام از روح جداست

من اگر سايه خويشم يارب

روح آواره من كيست؟ كجاست؟

بارها خواسته ام در وصف تو چيزي بگويم

اما زبانم ياري نمي كند

مهرباني كه در تو ديده ام

و صداقتي كه در چشمانت موج مي زند

هيچ كجا سراغ ندارم

هيچ آينه اي تو را آنگونه كه هستي نشان نمي دهد

فقط من مي دانم تو كيستي

و همين كافيست براي يك عمر با تو بودن ...

در ميان من تو فاصله هاست

گاه مي انديشم مي تواني

تو به لبخندي اين فاصله را برداري

تو توانايي بخشش را داري

دستهاي تو توانايي آن را دارد

كه مرا زندگاني بخشد

چشم هاي تو به من مي بخشد

شور و عشق و مستي

و تو چون مصرع شعري زيبا

سطر بر جسته اي از زندگي من