picap

در شبي پر ستاره و آرام دختركي در عذاب مي ميرد / دختركي در عذاب تنهايي ، غرق در التهاب مي ميرد

در نگاه دو چشم خسته ي او زندگي موج مي زد و عشق / غافل از اينكه اين همه روياست، عاقبت در سراب مي ميرد

چشم هايش پر ست از حسرت، حسرت لحظه هايي رويايي / چشم هايي كه پر ز رويا بود ، آن زمان چون شهاب مي ميرد

دست هاي نياز او آن وقت رو به سوي ستاره بالا رفت / دخترك در شكوه راز و نياز لحظه ي استجاب مي ميرد

و پريشان و خسته و غمگين در خيالش كه اشتباهم چيست ؟/ اين جه جرمي ست هر زمان احساس در همين ارتكاب مي ميرد

زير آوار غصه ها خم شد، آهي از عمق قلب او برخاست / بي خبر از همينكه جرمش چيست، پاسخي بي جواب مي ميرد

بعد از آن لحظه هاي باراني چهره اش را كشيد و قابش كرد / زير آن هم نوشت اين چهره زير آوار قاب مي ميرد

آسمان پر از ستاره و صاف از ستاره، تهي شد و غمگين / زير رگبار آسمان آن شب، دختركي در عمق خواب مي ميرد

عصري كه شرم و حق حسابش جداست

و عشق

سو ء تفاهمي ست

كه با  "متاسفم"  گفتني فراموش مي شود ...

سعي مي كنم راه بهتري بيابم

ولي به دام افتادم

انديشه ديروز ذهنم را مشغول كرده است

بگو از كجا شروع كنم

ديگر در پايان راهم

براي گفتن چيزي نمانده

به زودي محو خواهم شد

مي توانستم پرواز كنم

ولي نذاشتي با مهرباني هايت با ...

كنم هر شب دعايي كز دلم بيرون رود مهرش

ولي آهسته مي گويم الهي بي اثر باشد

دستهايم را به سمت آسمان تو بلند مي كنم

مي خواهم بداني

دستانم خاليست

مي خواهم بداني

يك عاشق به جز يك دل اسير هيچ به همراه ندارد

پس تو مرا به جرم بي سلاح بودن

به تير زمانه نشانه مگير

به من چيزي بگو شايد هنوزم فرصتي باشه

يه كاري كن براي ما ، اگه مايي هنوزم هست

گريزي جز شكستن نيست . . .

ميگن خدا همين وراست ، تو ذهن خواب من و تو

يه جايي كه تا برسي ، ميگن كه ديره و برو

ميگن اگه صداش كني ، به قلب تو سر ميزنه

چقدر صدات كنم خدا... بيا كه پايان منه

تو گريه ي ستاره ها سر رو جاده ها مي ذارم

نمياد صداي پات رو به آسمون مي بارم

من نشستم بعد پايان ، تو بيا منو شروع كن

شمعي تنها رو به بادم تو غروب من طلوع كن

پنجره ي اميدم رو ، روبه خدا باز مي كنم

اونم منو نميبينه ، گريه رو آغاز ميكنم

تو التهاب گم شدن كسي به ياد من نبود

دنبال رد پاي تو منو به انتها رسوند

افتادم از چشم خدا ، شكسته بال لحظه هام

تكيه كرده غم دنيا ، رو دل خسته ي تنهام

منم اون كه مونده پاييز ، زير بارون جدايي

تو منو ببخش ندارم جز تو هيچ كسي تو خدايي . . . .

شكايت عشق نديدي چشمهايم زير پايت جان سپرد

آخر گلويم از صداي هاي هايت جان سپرد

آخر نفهميدي صدايم بغض سنگيني به دوشش بود اما از جفايت جان سپرد

آخر نترسيدي بگويد عاشقي نفرين به آيينت كه از چشمان جادويت خدايت جان سپرد

آخر نمي داني و مي دانم كه مي دانم نمي داني كه دل در خواهش آن انزوايت جان سپرد

آخر چقدر عزلت نشيني از براي يار دلگير است

بخوان شعرم كه شعرم در هوايت جان سپرد آخر

........دوست داشتن از عشق برتر است . عشق يك جوشش كوراست و پيوندي از سر نابينايي .

اما دوست داشتن پيوندي خود آگاه و از روي بصيرت زلال و روشن . عشق بيشتر از غريزه آب مي خورد و

چيزي كه از غريزه سر زند بي ارزش است و دوست داشتن از روح طلوع مي كند و تا هرجا كه يك روح

ارتفاع دارد, دوست داشتن نيز همگام با آن اوج مي يابد.

عشق زيبايي هاي دلخواه را در معشوق مي آفريند و دوست داشتن زيبايي هاي دلخواه را در «دوست»

مي بيند و مي يابد.

عشق همواره با شك آلوده است و دوست داشتن سرا پا يقين است و شك ناپذير. از عشق هرچه

بيشتر مي نوشيم, سيراب تر ميشويم و از دوست داشتن هر چه بيشتر, تشنه تر. عشق هرچه ديرتر

مي پايد كهنه تر مي شودو دوست داشتن نوتر.

عشق بينايي را ميگيرد و دوست داشتن ميدهد.

عشق خشن است و شديد و در عين حال ناپايدار و نا مطمعن و دوست داشتن لطيف است و نرم و در

عين حال پايدار و سرشار از اطمينان.

                                             ((دكتر علي شريعتي))