من گريزانم از اين خسته ترين شكل حيات
و از اين غربت تلخ
كه به اجبار به پايم بستند
مي گريزم از شب
مي گريزم از عشق
و تو اي پاك ترين خاطره ها
همه جا در پي تو مي گردم...
مادر اي والاترين روياي عشق
مادر اي دلواپس فرداي عشق
مادر اي غمخوار بي همتاي من
اولين و آخرين معناي عشق
زندگي بي تو سراسر محنت است
زير پاي توست تنها جاي عشق
مادر اي چشم و چراغ زندگي
قلب رنجور تو شد درياي زندگي
تكيه گاه خستگي هايم توئي
مادر اي تنهانرين ما واي عشق
ياد تو آرام مي سازد مرا
از تو آهنگي گرفته ناي عشق
صوت لالائي تو اعجاز كرد
مادر اي " پيغمبر زيباي عشق "
ماه من پشت و پناه من توئي
جان من اي گوهر يكتاي عشق
دوستت دارم تو را ديوانه وار
از تو احياء شد چنين دنياي عشق
اي انيس لحظه هاي بي كسي
در دلم برپا شده غوغاي عشق
تشنه آغوش گرم تومنم
من كه مجنونم توئي ليلاي عشق
كم كم تفاوت ظريف ميان نگهداشتن يك دست
و زنجير كردن يك روح را ياد خواهي گرفت. اينكه عشق تكيه كردن نيست
و رفاقت، اطمينان خاطر
و ياد ميگيري كه بوسه ها قرارداد نيستند
و هديه ها، عهد و پيمان معني نميدهند.و شكستهايت را خواهي پذيرفت
سرت را بالا خواهي گرفت با چشمهاي باز
با ظرافتي زنانه و نه اندوهي كودكانه
و ياد ميگيري كه همه ي راههايت را هم امروز بسازي
كه خاك فردا براي خيال ها مطمئن نيست
و آينده امكاني براي سقوط به ميانه ي نزاع در خود دارد
كم كم ياد ميگيري
كه حتي نور خورشيد ميسوزاند اگر زياد آفتاب بگيري.بعد باغ خود را ميكاري و روحت را زينت ميدهي
به جاي اينكه منتظر كسي باشي تا برايت گل بياورد.و ياد ميگيري كه ميتواني تحمل كني…كه محكم هستي…كه خيلي مي ارزي.و مي آموزي و مي آموزي
با هر خداحافظي
ياد ميگيري
(خورخه لوئيس بورخس)
يك لحظه ... زندگي تو از دست مي رود
وقتي كسي كه هستي تو هست مي رود
شايد كه اندكي بنشيند كنار تو
اما كسي كه بار ِ سفر بست مي رود
آنكس كه دل بريده ، تو پا هم ببرّي اش
چون طفلي از كنار تو با دست مي رود
رفتن هميشه راه ِ رسيدن نبوده است
گاهي مسير جاده به بن بست مي رود
(علي حيات بخش)
خسته ام ديگر ازين فرياد ها
خسته از بي مهري و بي دادها
خسته از دلبستگي و ياد ها
خسته از شيرين و از فرهاد ها
خسته ام از اين همه ديوانگي
خسته از ناداني فرزانگي
خسته از اين دشمنان خانگي
خسته ام ازين همه بيگانگي
خسته ام از گردش چرخِ فلك
خسته از تنهايي و شب هاي تك
خسته از ايمانم و ترديد و شك
خسته از ديو و دَد و دوزو كلك
خسته ام ديگر ازين آوارها
خسته از سنگيني ديوارها
خسته از ظلم و بد و آزارها
خسته از بي ياري بيمارها
خسته ام از تابش مهر و قمر
خسته از نامردمي هاي بشر
خسته از بي فطرتان بي هنر
خسته ام از خستگي ها، بيشتر…
خسته ام، خسته ام…
DON’T GIVE UP
It’s just the weight of the world
When your heart’s heavy, I
I will lift it for you
Don’t give up
Because you want to be heard
If silence keeps you, I
I will break it for you
Everybody wants to be understood
Well I can hear you
Everybody wants to be loved
Don’t give up
Because you are loved
Don’t give up
It’s just the hurt
That you hide
When you’re lost inside, I
I’ll be there to find you
Don’t give up
Because you want to burn bright
If darkness blinds you I
I will shine to guide you
DON'T GIVE UP
YOU ARE LOVED
دلخوش عشق شما نيستم من اي اهل زمين
عشق را در آسمان قلب و روح من ببين
عشق من در ذهن و در جان من است
عشق من تنها خداي ِ آسمان روشن است
عشق من يادش بود آرام دل ،
ياد او هر غصه اي را مرهم است
گر، به او دل خوش بدارم روز و شب
جان خسته كي فتد در تاب و تب ؟
گر سزاوار ره كويش شوم
فارغ از دنيا شده ، سويش روم
دل زقيد بندها وا ميشود
در بهشت اولينش باز ماوا ميشود
مرغ دل تنها سبكبال و رها
رو بسوي عرش اعلا ميشود
دوستي بنام محمد در قسمت كامنت ها اينچنين من رو مورد لطف و مرحمت خاص خودشون قرار دادن :
بايد خيلي خيلي احمق و كودن باشي كه جهنم رو به بهشت ترجيح بدي,اما خوب دنيا به احمقهايي چون توي كوته فكر هم نياز داره
راستش هر چي فكر كردم كه چجوري به اين دوست بهشتيمون بفهمونم كه منظور من از جهنم اون جهنمي نيست كه مد نظر شما گراميست چيزي به ذهنم خطور نكرد بجز اين دوبيت شعر از صائب تبريزي كه ميفرمايد :
اين چه حرفيست كه در عالم بالاست بهشت هر كجا وقت خـوش افتـاد همانجاست بهشت
دورخ از تيـــــــــرگي بخت درون تـــــــــــــو بــود گر درون تيــره نباشد همه دنيــــاست بهشت