picap

همه جا مي گردم، آسمان ،دره و كوه!!!

تا بيايم مهرباني!...

تا بپرسم از او، كه براي چه كسي مي تپند اين قلبها

در زمانيكه قروني است كه عشق، اين دليل طپش و هستي دل!!!

با همه كرده وداع!...

وكنون اين انسان!

نيست لايق كه دگر هيچ دلي..!

از برايش به طپش در آيد!...

در سرش فكر عجيب طغيان، در دلش قلب كه نيست!!!

تكه اي سنگ سياه،... و دگر هيچ دلي در ميان نيست كه بايد بتپد!!!...

پس فغان...

واي به ما... ما چرا زنده بمانيم؟...

در اينجا كه دلي نيست و دلداري نيست،

به حسادت ز شقايق؟...يا به تقليد زميني پر ز گندم؟!ه چه شوق؟.!

من وتو اندر اين عصر سياه،

كه به جاي گل قاصد... موشك و جت به هواست!...

آسمان ابر ندارد ديگر...بركه و رود پر از آب دو چشمان شماست!...

هر كلاغ شده خواننده سر شاخه ئ بيد...و دگر نسل كبوتر به فناست...!!!

چرا زنده بمانيم؟؟!!!

و كنون آن جمله سهرا ب كه فرمود:

مرگ پايان كبوتر ها نيست، ...شده يك افسانه!!!ديگر حتي با شقايق هم ... زندگي بي معناست...!

تا شقايق هست زندگي بايد كرد!!!

محو از خاطره هاست!..

سيب نيست ...

ايمان نيست....

مهرباني؟!!!

واي ! جايش خاليست!!!

زندگي مرثيه ثانيه هاست!...زندگي بي دل،چه بگويم كه خطاست!...

چون قرونيست كه عشق،

اين دليل طپش و هستي دل،... با همه كرده وداع!!!

ما چرا زنده بمانيم،.؟!

زندگي بي دل ، دل بي عشق خطاست.

همه جا مي گردم آسمان ،دره و كوه..!!

تا بيابم مهرباني تا بپرسم از او

ما چرا زنده بمانيم ؟؟!!

حيف او جايي نيست...!

مهرباني جايش در ميان همه دلها خاليست!!!

من به يك احساس خالي دلخوشم

من به گل هاي خيالي دلخوشم

در كنار سفره اسطوره ها

من به يك ظرف سفالي دلخوشم

مثل اندوه كوير و بغض خاك

با خيال آبسالي دلخوشم

سر نهم بر بالش اندوه خويش

با همين افسرده حالي دل خوشم

در هجوم رنگ در فصل صدا

با بهار نقش قالي دلخوشم

آسمانم حجم سرد يك قفس

با غم آسوده بالي دلخوشم

گر چه اهل اين خيابان نيستم

با هواي اين حوالي دلخوشم . . .

 گفتم كه بيا كنون كه من مستم ، مست
 اي دختر شوريده دل مست پرست
 گفتا كه تو باده خوردي و مست شدي
 من مست باده مي خواهم ، پست
 يك شاخه ي خشك ، زار و غمناك ، شكست
 آهسته فروفتاد و بر خاك نشست
 آن شاخه ي خشك ، عشق من بود كه مرد
 وان خاك ، دلم ... كه طرفي از عشق نبست
 جز مسخره نيست ، عشق تا بوده و هست
 با مسخرگي ، جهاني انداخته دست
 ايكاش كه در دل طبيعت مي مرد
 اين طفل حرامزاده ، از روز الست
 صد بار شدم عاشق و مردم صد بار
 تابوت خودم به گور بردم صد بار
 من غره از اينكه صد نفر گول زدم
دل غافل از آنكه ،‌گول خوردم صد بار
 افسوس كه گشت زير و رو خانه ي من
 مرگ آمد و پر گشود در لانه ي من
 من مردم و زنده هست افسانه ي عشق
 تا زنده نگاه دارد افسانه ي من
 افسانه ي من تو بودي اي "افسانه"
 جان از كف من ربودي ، اي افسانه
 صد بار شكار رفتم دل خونين
 نشناختمت چه هستي اي "افسانه"

(كارو)

توي اين دنياي لعنتي (اين دوره زمونه) اگر خود خودت باشي مطمئن باش كه بيشتر غير خودت صدمه ميبني (غير خود خودت بودن)

نشسته بين من وتو هزار اقيانوس

شكسته مي شود امشب شكوه يك فانوس

تو از حقارت ايوان من شدي دلتنگ

من از طراوت گل هاي تو شدم مايوس

ببين، هنوز نوازنده اي نخوابيده ست

سرود عشق من و تو تمام شد افسوس

صداي سوت ترن هاي صبح مي آيد

مرا ببوس عزيزم ! مرا دوباره ببوس