picap

چشم هاي من

اين جزيره ها كه در تصرف غم است

اين جزيره ها كه از چهارسو محاصره است

در هواي گريه هاي نم نم است

گرچه گريه هاي گاه گاه من

آب مي دهد درخت درد را

برق آه بي گناه من ذوب مي كند

سد صخره هاي سخت درد را

فكر مي كنم عاقبت هجوم ناگهان عشق

فتح مي كند پايتخت درد را

پس اين زاري نكن , هوس ياري نكن , تو اي ناكام دل ديوانه

باغم ديرينه ات , در فراق سينه ات , بخواب آرام دل ديوانه

با تو رفتم , بي تو باز آمدم , از سر كوي او دل ديوانه

پنهان كردم, در خاكستر غم , آن همه ارزو دل ديوانه

من به تنهايي يك چلچه در كنج قفس،بند،بندم همه در حسرت يك پرواز است،من به پرواز نمي انديشم به تو مي انديشم،كه زيباتر از انديشه يك پرواز است

دلم تنگ است ...

در نبودنت تنها خيال آرام نگاهت آرامشم مي دهد و

صدايت اميد تمام لحظات تنهايي ...

مي دانم فاصله ي تو با دلتنگي من تنها نگاهيست آرام و بلند ...

تو را به جاي تمام كساني كه نشناخته ام , دوست مي دارم

تو را به جاي تمام روزگاراني كه نزيسته ام , دوست مي دارم

براي خاطر عطر نان گرم و برفهايي كه آب مي شود و براي خاطر اولين گلها

تو را بخاطر تمام كساني كه دوست نمي دارم , دوست مي دارم

تو را به خاطر دوست داشتن , دوست مي دارم

سهم من از دوري تو چيزي جز دلتنگي به اندازه درياها،نگاهي تاريك همچون شب هاي بدون مهتاب و لحظه هايي كه ثانيه به ثانيه ميگذرند نيست

روزگاري اهل دنيا دلشان درد نداشت،هر كي غصه اينكه چه مي كرد را نداشت،چشمه سادگي از لطف زمين مي جوشيد،خودمانيم زمين اين همه نامرد نداشت

در نهان به آنان دل مي بنديم كه دوستمان ندارند و در آشكارا از آنان كه دوستمان دارند , غافليم

شايد اين است دليل تنهايي ما