ديريست دلم گرفته باران
اشكم كه ز غم سرشته باران
اسير دست " اويم" چنديست
بر لوح دلم نوشته باران
باران دل من چو راز دارد
از او طلب نياز دارد
باران به دلم غمي نشسته
من بال و پرم ولي شكسته
باران مه من چه حال دارد؟
اين دل ز تو هم سوال دارد
باران برِ من ببار باران
از او خبري بيار باران
آه اي دل ناصبور ، صبري
آرام بمان ، قرار قدري
باز همسايه ي چشمان ترم بي خوابيست
باز مهمان دل غمزده ام بي تابيست
من ندانم كه چه سريست ولي مي دانم
همه زير سر آن دخترك چشم آبيست
چه زيباست بخاطر تو زيستن
و براي تو ماندن و به پاي تو مردن و به عشق تو سوختن
و چه تلخ وغم انگيز است دور از تو بودن
براي تو گريستن و به عشق و دنياي تو نرسيدن
اي كاش مي دانستي بدون تو مرگ گواراترين زندگي است
بدون تو و به دور از دستهاي مهربانت زندگي چه تلخ و ناشكيباست
اي كاش مي دانستي مرز خواستن كجاست
و اي كاش مي ديدي قلبي را كه فقط براي تو مي تپد
حرفها را گاه نمي توان گفت
من لحظه هاي با تو بودن را با اشكهايم تداعي ميكنم
و عطر نفسهاي تورا در بند بند وجودم مي بلعم
شب را دوست دارم ، چون ديگر رهگذري از كوچه پس كو چه هاي شهرم نمي گذرد تا سر گرداني مرا ببيند
چون انتها را نمي بينم تا براي رسيدن به آن اشتياقي داشته باشم
شب را دوست دارم ، چون ديگر هيچ عابري متوجه اشك هاي يخ زده ام در گوشه ي چشمان بي فروغم نمي شود
شب را دوست دارم ، چرا كه اولين بار تو را در شب يافتم
با آفتاب قهرم چرا شبها به ديدارم نمي آيد..؟!
با هر كه سخن گفتم ، پاسخ زتو بشنيدم
برهركه نظر كردم ، تو درنظرم بودي
در خنده ي من چون گل ، دركنج لبم خفتي
درگريه ي من چون اشك ، درچشم ترم بودي
در صبحگاه عشرت ، همدوش تو ميرفتم
در شامگاه غربت ، بالين سرم بودي
آواز چو مي خواندم ، سوز تو به سازم بود
پرواز چو ميكردم ، تو بال و پرم بودي
هرگز دل من بر تو ، يار دگري نگزيد
گر خواست كه بگزيند ، يار دگرم بودي
من نگويم كه به درد دل من گوش كنيد
بهتر آن است كه اين قصه فراموش كنيد
عاشقان را بگذاريد بنالند همه
مصلحت نيست كه اين زمزمه خاموش كنيد
