در تمام ساقه ي احساس من
باز مي پيچد نگاه روشني
خوب مي فهمم كه ميخواهد مرا
باز مي گويد تو دنياي مني
كاش مي شد تا كه مي گفتم به او
دختر رويا و شعرش نيستم
من اسير غربتي ديرينه ام
كاش ميشد تا بگويم كيستم!؟
اين وسط او عشق ميخواهد ز من
من كه سنگي سرد و تيپاخورده ام
يك نشان از زندگي در من كه نيست
سالها پيش از تولد مرده ام....
تو از اول سلـــامت پاسخ بدرود با خود داشت
اگرچه سحر صوتت جذبه داوود با خود داشت
بهشتت سبزتر از وعده شــــداد بود
امـــــــا برايم برگ برگش دوزخ نمرود با خود داشت
ببخشـــــــــايم اگر بستــــــــم دگر پلك تمـاشـــــا را
كه رقص شعله‌ات در پيچ و تابش دود با خود داشت
سياوش‌وار بيرون آمـــــــــدم از امتحـــــان گـرچه
دل سودابه‌سانت هر چه آتش بود با خود داشت
مــــرا با بركـه‌ام بگـذار، دريا ارمغــــــان تو
بگو جوي حقيري آرزوي رود با خود داشت
(محمد علي بهمني)
[ با تشكر از دوست عزيز (ثامن) براي ارسال شعر ]
امشب
دلتنگي سراغت را مي گيرد
و غم بر چشمان ميهمان است
و اشك هاي سرد انتظارم
به استقبال اين دلتنگي رفته اند
امشب با تمام داشته هايم
با نداشته هايم
دوستي را جستجو مي كنم
ولي... نيست
تا دست هايش را بگيرم و بگويم
چشمانم فقط در تبعيد انتظار تو
باراني شده اند و پلك نگشوده اند
تا فقط حريم ديدار تو را نظاره گر باشند
نمي دانم چرا بودنت
چيزي است مثل خيال
مثل فرياد هاي شكسته
آرزوي برباد رفته و محال
كاش بودي
كاش مي دانستي
انتظار برايم آهنگ مرگ است
(ر.الف)
به روي نيمكتي در آنسوي زمان
معلق نشسته ام با خيالت ، همچنان
گاه مرور مي كنم خاطراتم را
قطره اشكي مي بارد ، ناگهان
كاش مي دانستي چگونه مي نگرم
از پشت قابي ابري به اين جهان
و از كنار تمامي فصول مي گذرم
بدون حرف و كلام ، عصا زنان!
كمي از گذشته به يادم مي آيد
از روزگار و زمان هاي بي زمان
و دستمالي كه بر چشم مي گيرم
گريه و گاهي هم اندكي تكان
چقدر اندوه و حرف ِ ناگفتني ست
در اين سينه و چشمهاي ِ گريان
.
.
.
و من هنوز به آن روز مي نگرم
كه پر گشودي رها چون پرندگان
ر.الف (رهگذر)
بگذار سر به سينه ي من ، تا كه بشنوي
آهنگ اشتياق دلي دردمند را
شايد كه بيش ازين نپسندي به كار عشق
آزار اين رميده ي سر در كمند را
بگذار سر به سينه ي من، تا بگويمت:
اندوه چيست،عشق كدام است،غم كجاست؟
بگذار تا بگويمت:اين مرغ خسته جان
عمري ست در هواي تو از آشيان جداست
دلتنگم آنچنان كه:اگر بينمت به كام
خواهم كه جاودانه بنالم به دامنت
شايد كه جاودانه بماني كنار من
اي نازنين كه هيچ وفا نيست با منت
تو، آسمان آبي آرام و روشني
من، چون كبوتري كه پرم در هواي تو
يك شب ستاره هاي تو را دانه چين كنم
با اشك شرم خويش بريزم به پاي تو
بگذار تا ببوسمت،اي نوشخند صبح
بگذار تا بنوشمت، اي چشمه ي شراب
بيمار خنده هاي تو ام، بيشتر بخند
خورشيد آرزوي مني، گرم تر بتاب
(فريدون مشيري)
[ با تشكر از دوست عزيز (ثامن) براي ارسال شعر ]
