اي كاش مي توانستم
خون رگان خود را
من قطره قطره بگريم
تا باورم كنند
اي كاش مي توانستم يك لحظه مي توانستم اي كاش
بر شانه هاي خود بنشانم
اين خلق بي شمار را
گرد حباب خاك بگردانم
تا با دو چشم خويش ببينند
كه خورشيدشان كجاست و باورم كنند
اي كاش مي توانستم ...
من امروز
مسخره ي عامم
مضحكه ي خاص
به قصه يي مانندم ملال انگيز
بي معنا
اما من مي بينم عبور آن كس را كه هيچكس نمي بيند
از كوهسار زمان
بي دريا
كشتي بي معناست
مرگ كشتي ها اما در درياست !
بدون باورها
انسان بي معناست
مرگ آدمي اما
در انجماد باورهاست
بپرس از قطره باران ها
كه از خيزاب ابر و باد
بسوي بام تو پرواز مي دارند
بپرس از برگ هاي سرخ و زرد آن درخت پير در پاييز
كه از شوق قدم هايت
تن و جان مست
رقصان بر زمين از شاخه مي بارند
بپرس از ماهي تنگ بلورينت
كه دور ناگزير خويش را
صد بار ديگر باز مي گردد
اميد يك تلنگر به جام آب خود دارد
كه در سُكرش دمي از رفتن آسايد
بپرس از كفش هايت بر كران در
كه در تاريكي و سرما
كنار يكدگر خاموش
سرود انتظارت بر دهان تنگ ِ خود دارند
كه امشب تا سحرگاهان
من و باران و برگ و كفش و ماهي گرد هم باشيم
نفس هاي تو را در خواب مي پاييم
حريفان جملگي سرمست
تو گويي هر يكي با خويش در نجوا :
” نفس هايي چنين زيبا !
بلند و گرم و آهسته
خداوندا !
كدامين گل مشام ِ جانش آكنده ست ؟
به روياي كدامين خاطره خاطر پراكنده ست ؟
بوَد آيا در اين رويا
دمي برما نظركرده ست ؟ “
************
سحر نزديك شد
اي كاش ...
خيال مهربانت رخ نمايد
يك نفس از خواب برخيزد
پري وار و غزلخوانان
به مشتاقان ِ ديدارش در آميزد
سر دستي از آرامش
به تُنگ ماهي دلتنگ افشاند
به مرواريد ِ انگشتان سيمين ساق
دهان تنگ كفش ِ منتظر را بر كران در بپوشاند
سبكباران درون جامه خوابش نرم
ز روي برگ فرش ِ آن درخت پير
خرامان سوي من خيزد
شبم زنداني ِ اكنون شود شايد
غزالي مست
شب ِ جادوي چشمش را
به چشم خسته ي بيدار من ريزد
سحر نزديك شد
اما در اين خاكستري خيس
چه بيرنگ است!
خيالت نيست …..
دلم اندازه ي دنياي من تنگ است
انگار كه چهلم گلهاي مريم است
اين خانه بي حضور تو مثل جهنم است
هر چهار فصل زندگي من فقط خزان
هر ماه فصل فصل وجودم محرم است
گلبرگ چشمهاي تو همواره تازه ان
د تا دستمال كوچك من خيس شبنم است
حالا تو نيستي چه بگويم كه بعد از اين
آينده ي تمام غزلهايم مبهم است
گيرم به سمت نور گشوده شود چه سود
وقتي كه روح پنجره آلوده ي غم است
درد و عذاب و دلهره است و از اين قبيل
تنها حضور مرگ در اين ماجرا كم است
اي كاش مرگ هم برسد تا رها شوم
از برزخي كه بي تو برايم جهنم است
« مريم ملكي »
ورود آقايان ممنوع
نه ورود هر چه نامرد است ممنوع
هر كه مرد است بسم الله بياد تو
هر كه داخل شد هجي مي شود
پس براي اينكه دستت رو نشود
(( ورود هر چه نامرد است ممنوع ))
مي خواهم برايت از هجي نام « شوهر » بگويم
ش
و
ه
ر
شرمي كه به باد رفته
وفا نه بر من بر ديگري
هوس در لحظه هاي اضطراب
رفيق منو شريك ديگران
كاش در هجي نام او « ع » هم بود
به معناي عشق
كاش « ق » هم وجود داشت
يعني قلب
كاش به جاي نام « شوهر »
« زن » را هجي مي كردم
ز
ن
زندگي براي با تو بودن
نبودن وقتي تو نيستي
« مريم ملكي »
خيانت تنها اين نيست كه شب را با ديگري بگذراني...
خيانت ميتواند دروغ دوست داشتن باشد
خيانت تنها اين نيست كه دستت را در خفا در دست ديگري بگذاري...
خيانت ميتواند جاري كردن اشك بر ديدگان معصومي باشد
آن دوست كه ديدنش بيارايد چشم
بي ديدنش از گريه نياسايد چشم
ما را ز براي ديدنش بايد چشم
گر دوست نبيند به چه كارايد چشم
