يادت هست ؟!
آن همه دلهره را
از خيال شبح سرد و غريب
در دل تاريكي ؟!
هيچكس با تو نگفت
كه بزرگي اين است
كه بزرگي يعني :
ترس از سايۀ يك دوست
درون شب تار
ترس تنها شدن و رسوايي
ترس حتي از من
من كه فرداي تو ام
هرگز نديدم بر لبي لبخند زيباى تو را
هرگز نمى گيرد كسى در قلب من جاى تو را
گل نيست چنين سركش و رعنا كه تويي
مه نيست بدين گونه فريبا كه تويي
غم برسر غم ريخته آن جا كه منم
دل برسر دل ريخته آنجا كه تويي
عشق يعني دستهايم ماله توست
چشمهاي خسته ام دنبال توست
عشق يعني ما گرفتار هميم
دوستدار هم طرفدار هميم
هرچه ميخواهد دلش آن مي كند
ميكشد مارا و كتمان ميكند
اگر از پايان گرفتن غم هايت نا اميد شده اي ، به خاطر بياور زيباترين صبحي كه تا به حال تجربه كرده اي ؛ مديون صبرت در برابر سياهترين شبي هستي كه هيچ دليلي براي تمام شدن نمي ديد...
وقتي تمام احساس دلتنگيت را
با يك " به من چه "
پاسخ مي گيري
به كسي چه كه چقدر تنهايي !
