برويم
من به پشت سر نگاه نميكنم
در جاده دختركي نشسته است
و زخم زمين خوردن هايش را نگاه مي كند...
بلند مي شوم و ادامه مي دهم
زخم هاي ملتهبم را بهانه نمي كنم
مي روم
اما اين بار تنها...
اصلا مهم كه نيست
اصلا به فكر غربت اين روزهاي من
اصلا به فكر غيبت پروانه ها نباش
اصلا گمان نكن كه دلم تنگ مي شود
يا از غم شنيدن اخبار ناگوار
يا از هجوم اين همه زخم زبان كه باز . . .
- در عنفوان بي كسي ام -
افسرده مي شوم
من خواب ديده ام كه كسي
قاب تمام پنجره ها را شكسته است
و چشم هاي آيينه ها و چراغ را . . .
با اين وجود ،
منشور رنگ هيچ كدام از دقيقه ها
فرقي نكرده است
پس فكر هم نكن كه دلم
ديوانه مي شود
از اضطراب نيست اگر حرف مي زنم
از سرنوشت نيست اگر درد مي كشم
اصلا مهم كه نيست
اصلا به فكر من . . .
به فكر غربت اين روزهاي نباش
آنكه مست آمد و دستي به دل ما زد و رفت
در اين خانه ندانم به چه سودا زد و رفت
خواست تنهايي ما را به رخ ما بكشد
طعنه اي بر در اين خانه تنها زد و رفت . . .
قهر
نام ديگر مرگ است
قهر مي كشد ما را
بي طناب و تير و مجازات رسمي و قانون
يكي دو واژه تلخ و تمام . . .
درون من خسته دل درد هايي است كه ياراي سخن گفتنم نيست
نفس كشيدنمان عادت است اما مجال تنفس براي سينه ي سنگين من نيست
ديده ام تار و رخسارم گريان ، درونم را تاملي براي زيستن نيست
لبخند اگرچه زيباست اما يادآور زهريست كه قلبم را طاقت تحمل اش نيست
اسير دردها گشته ام ، ميبينم كه دلم را هواي خنديدن نيست
اشك ها اگرچه ناتمام اما توان بردن رنج هاي من نيست
دست و پايم ناتوان اما دلم را جز هواي پرواز در سر نيست
" ستاره "
روزهايي كه بي تو مي گذرد
گرچه با ياد توست ثانيه هاش
آرزو باز مي كشد فرياد
در كنار تو مي گذشت اي كاش
عشق بر شانه هم چيدن چندين سنگ است
گاه مي ماند و نا گاه به هم مي ريزد
آنچه را عقل به يك عمر به دست آورده است
دل به يك لحظه ي كوتاه به هم مي ريزد
آه يك روز همين آه تو را مي گيرد...
گاه يك كوه به يك كاه به هم مي ريزد
هميشه خواب ها
از ارتفاع ساده لوحي خود پرت مي شوند و مي ميرند
من شبدر چهار پري را مي بويم
كه روي گور مفاهيم كهنه روئيده ست
آيا زني كه در كفن انتظار و عصمت خود خاك شد
جواني من بود؟
بيش از اينها ، آه ، آري
بيش از اينها مي توان خاموش ماند
مي توان همچون عروسك هاي كوكي بود
با دو چشم شيشه اي دنياي خود را ديد
مي توان در جعبه اي ماهوت
با تني انباشته از كاه
سال ها در لابه لاي تور و پولك خفت
مي توان با هر فشار هرزه ي دستي
بي سبب فرياد كرد و گفت :
" آه ، من بسيار خوشبختم "
من از ديار عروسك ها مي آيم
از زير سايه هاي درختان كاغذي
در باغ يك كتاب مصور
از فصل هاي خشك تجربه هاي عقيم دوستي و عشق
در كوچه هاي خاكي معصوميت
من از ميان ريشه هاي گياهان گوشتخوار مي آيم
و مغز من هنوز
لبريز از صداي وحشت پروانه ايست كه او را
در دفتري به سنجاقي مصلوب كرده بودند