picap

در كوره راه هاي تخيّل
از كوي تو مي گذرم
از كنار پنجره ي تو
از آنجا كه خورشيد هميشگي است
مهتاب جاودانه
وشب در پشت ُبرج هاي نور،در زنجير
آنجا كه گرمايش گرمي عشق است
با كنجكاوي درب خانه ي دلت را مي كوبم
شايد كه برويم گشاده شود
شايد كه شبي ديگر ميهمان تو باشم
تو سكوت تنهايي مرا شكستي
تو واژه ي دوستت دارم را
دوباره در اشعار من گنجاندي
تو اين شقايق پژمرده را
با چشمه ي محبّت خود آبياري كردي
و دوباره
آه
زندگي زيباست
آرامش نگاه تو
لحظه ها را پر مي كند
با تو من ديروزها را
به قعر فراموشي مي سپارم
و فردا ها را به آغوش مي پذيرم
اي شهر زندگي
با من باش وبگذار كه
بودن را لمس كنم
آري نگاه تو
هم چو درياي طوفان زده
مرا به كام مي كشد
و هر بوسه ات
شهابي ست در آسمان عشق من
با من باش اي عزيزترينم
و بگذار كه بودن را دوباره
احساس كنم
 
(خسرو نكونام)

لاي گل ها ، كنج دلها

عشق را پيدا كنيد

از براي قطره آبي

دل را دريا كنيد

عشق را از بر كنيد

در سكوت وبي قراري

در دل شب زنده داري

ديدگان را تر كنيد

عشق را پرپر كنيد

زندگي از سر كنيد

عشق را عاشق كنيد

عاشقان

دلها را صادق كنيد

«  مريم ملكي  »

از دريچه ي اين اتاق

ديوارها بلند است

در امتداد جاده ي راستي تا خدا

ديوارها بلند است

به رغم اين شتاب و دويدن نيز

ديوارها بلند است

چو ختم نيايش گشت به لحظه ي ديگر باز

ديوارها بلند است

چه تواني گفت ، اميد دل خسته

به هر سوي نگاه من

ديوارها بلند است

از اين فاصله ها كه ميان منو توست

و هر آنگه كه دلت تنگ من است

بهترين شعر مرا قاب كن و پشت نگاهت بگذار

تا كه تنهاييت از ديدن من جا نخورد

و بداند كه دل من با توست

و همين نزديكي ست

بسترم

صدف خالي يك تنهايي ست

و تو چون مرواريد

گردن آويز كسان دگري . . .

تو مثل لاله ي پيش از طلوع دامنه ها

- كه سر به صخره گذارد،

غريبي و پاكي

تو را ز وحشت توفان به سينه مي فشرم

عجب سعادت غمناكي !

گردنم منتظر حلقه ي دستان تو بود

( بر سر چشمه ي خواب ) ؛

ليك ديدم به دو چشم نگران

دستهاي تو گذشت ،

همچو آبي كه روان بود ، به سوي دگران !

چراغ را خاموش كن

سر تا پا ايستاده ام

به آغوشم بيا

بي ماه شب كامل نمي شود