خاموشي پيله اي سوزانتر از خورشيد بر من تنيده است
و حروف نامت چون بغضي فرو خورده در گلويم جامانده!
كدامين راه مرهم مسافريست كه از زخمهايش خون و موم ميچكد؟
باد ترانه ي دلتنگي مي خواند و ابرها را مي شكافد
مبادا كه باران ببارد..!!
اي مهربانتر از من با من
در دستهاي تو ...
آيا كدام رمز بشارت نهفته بود ؟
كز من دريغ كردي
تنها تويي ...
مثل پرنده هاي بهاري در آفتاب
مثل زلال قطره باران صبحدم
مثل نسيم سرد سحر
آواز مهرباني تو با من
در كوچه باغهاي محبت
مثل شكوفه هاي سپيد سيب
ايثار سادگي است
افسوس آيا چه كس تو را
از مهربان شدن با من
مايوس مي كند...؟
خداحافظ گل لادن .تموم عاشقا باختن
ببين هم گريه هام از عشق .چه زندوني برام ساختن
خداحافظ گل پونه .گل تنهاي بي خونه
لالايي ها ديگه خوابي به چشمونم نمي شونه
يكي با چشماي نازش دل كوچيكمو لرزوند
يكي با دست ناپاكش گلاي باغچمو سوزوند
تو اين شب هاي تو در تو . خداحافظ گل شب بو
هنوز آوار تنهايي داره مي باره از هر سو
خداحافظ گل مريم .گل مظلوم پر دردم
نشد با اين تن زخمي به آغوش تو برگردم
نشد تا بغض چشماتو به خواب قصه بسپارم
از اين فصل سكوت و شب غم بارونو بردارم
نمي دوني چه دلتنگم از اين خواب زمستوني
تو كه بيدار بيداري بگو از شب چي مي دوني
تو اين روياي سر دم گم .خداحافظ گل گندم
تو هم بازيچه اي بودي . تو دست سرد اين مردم
خداحافظ گل پونه . كه باروني نمي توني
...طلسم بغضو برداره .از اين پاييز ديوونه خداحافظ .....!
سر خود را مزن اينگونه به سنگ
دل ديوانه تنها دل تنگ
منشين در پس اين بهت گران
مدران جامه جان را مدران
مكن اي خسته درين بغض درنگ
دل ديوانه تنها دل تنگ
پيش اين سنگ دلان قدر دل و سنگ يكي است
قيل و قال زغن و بانگ شباهنگ يكي است
ديدي آن را كه تو خواندي به جهان يارترين
سينه را ساختي از عشقش سرشارترين
آنكه مي گفت منم بهر تو غمخوارترين
چه دل آزارترين شد چه دل آزارترين
نه همين سردي و بيگانگي از حد گذراند
نه همين در غمت اينگونه نشاند
با تو چون دشمن دارد سر جنگ
دل ديوانه تنها دل تنگ
ناله از درد مكن
آتشي را كه در آن زيسته اي سرد مكن
با غمش باز بمان
سرخ رو با ش از اين عشق و سرافراز بمان
راه عشق است كه همواره شود از خون رنگ
دل ديوانه تنها دل تنگ .
" فريدون مشيري"
مي خواهم بخوابم
در قطعه هاي پيش ساخته گورستان
بي دريچه
بي كم و كاست
با تمام خستگي زمين
و كسي بود كه هميشه غيبت داشت
در اندوه من ...
ديروز لعنت بي ارزش من از سرگرداني ، به حماقتي بود كه نكرده بودم .
امروز حسرت بيهوده ي من از ديوانگي ، به سرگرداني نارسي است كه ديروزم را خراب كرد .
و اكنون بي چيز تر از فردا ، تشنه ي دريدن واژه ها ، به انعكاس ابتذال ديده ها مي انديشم .
در انتظار چيستم ؟؟؟
اينجا هنوز تاريكي ست
من به ازدحام كدامين كوچه ي خوشبت خواهم نگريست
وقتي درچه مسدود است . . .
