دیروز لعنت بی ارزش من از سرگردانی ، به حماقتی بود که نکرده بودم .
امروز حسرت بیهوده ی من از دیوانگی ، به سرگردانی نارسی است که دیروزم را خراب کرد .
و اکنون بی چیز تر از فردا ، تشنه ی دریدن واژه ها ، به انعکاس ابتذال دیده ها می اندیشم .
در انتظار چیستم ؟؟؟
اینجا هنوز تاریکی ست
من به ازدحام کدامین کوچه ی خوشبت خواهم نگریست
وقتی درچه مسدود است . . .
ای کاش می توانستم
خون رگان خود را
من قطره قطره بگریم
تا باورم کنند
ای کاش می توانستم یک لحظه می توانستم ای کاش
بر شانه های خود بنشانم
این خلق بی شمار را
گرد حباب خاک بگردانم
تا با دو چشم خویش ببینند
که خورشیدشان کجاست و باورم کنند
ای کاش می توانستم ...
من امروز
مسخره ی عامم
مضحکه ی خاص
به قصه یی مانندم ملال انگیز
بی معنا
اما من می بینم عبور آن کس را که هیچکس نمی بیند
از کوهسار زمان
بی دریا
کشتی بی معناست
مرگ کشتی ها اما در دریاست !
بدون باورها
انسان بی معناست
مرگ آدمی اما
در انجماد باورهاست
بپرس از قطره باران ها
که از خیزاب ابر و باد
بسوی بام تو پرواز می دارند
بپرس از برگ های سرخ و زرد آن درخت پیر در پاییز
که از شوق قدم هایت
تن و جان مست
رقصان بر زمین از شاخه می بارند
بپرس از ماهی تنگ بلورینت
که دور ناگزیر خویش را
صد بار دیگر باز می گردد
امید یک تلنگر به جام آب خود دارد
که در سُکرش دمی از رفتن آساید
بپرس از کفش هایت بر کران در
که در تاریکی و سرما
کنار یکدگر خاموش
سرود انتظارت بر دهان تنگ ِ خود دارند
که امشب تا سحرگاهان
من و باران و برگ و کفش و ماهی گرد هم باشیم
نفس های تو را در خواب می پاییم
حریفان جملگی سرمست
تو گویی هر یکی با خویش در نجوا :
” نفس هایی چنین زیبا !
بلند و گرم و آهسته
خداوندا !
کدامین گل مشام ِ جانش آکنده ست ؟
به رویای کدامین خاطره خاطر پراکنده ست ؟
بوَد آیا در این رویا
دمی برما نظرکرده ست ؟ “
************
سحر نزدیک شد
ای کاش ...
خیال مهربانت رخ نماید
یک نفس از خواب برخیزد
پری وار و غزلخوانان
به مشتاقان ِ دیدارش در آمیزد
سر دستی از آرامش
به تُنگ ماهی دلتنگ افشاند
به مروارید ِ انگشتان سیمین ساق
دهان تنگ کفش ِ منتظر را بر کران در بپوشاند
سبکباران درون جامه خوابش نرم
ز روی برگ فرش ِ آن درخت پیر
خرامان سوی من خیزد
شبم زندانی ِ اکنون شود شاید
غزالی مست
شب ِ جادوی چشمش را
به چشم خسته ی بیدار من ریزد
سحر نزدیک شد
اما در این خاکستری خیس
چه بیرنگ است!
خیالت نیست …..
دلم اندازه ی دنیای من تنگ است
انگار که چهلم گلهای مریم است
این خانه بی حضور تو مثل جهنم است
هر چهار فصل زندگی من فقط خزان
هر ماه فصل فصل وجودم محرم است
گلبرگ چشمهای تو همواره تازه ان
د تا دستمال کوچک من خیس شبنم است
حالا تو نیستی چه بگویم که بعد از این
آینده ی تمام غزلهایم مبهم است
گیرم به سمت نور گشوده شود چه سود
وقتی که روح پنجره آلوده ی غم است
درد و عذاب و دلهره است و از این قبیل
تنها حضور مرگ در این ماجرا کم است
ای کاش مرگ هم برسد تا رها شوم
از برزخی که بی تو برایم جهنم است
« مریم ملکی »
ورود آقایان ممنوع
نه ورود هر چه نامرد است ممنوع
هر که مرد است بسم الله بیاد تو
هر که داخل شد هجی می شود
پس برای اینکه دستت رو نشود
(( ورود هر چه نامرد است ممنوع ))
می خواهم برایت از هجی نام « شوهر » بگویم
ش
و
ه
ر
شرمی که به باد رفته
وفا نه بر من بر دیگری
هوس در لحظه های اضطراب
رفیق منو شریک دیگران
کاش در هجی نام او « ع » هم بود
به معنای عشق
کاش « ق » هم وجود داشت
یعنی قلب
کاش به جای نام « شوهر »
« زن » را هجی می کردم
ز
ن
زندگی برای با تو بودن
نبودن وقتی تو نیستی
« مریم ملکی »
خیانت تنها این نیست که شب را با دیگری بگذرانی...
خیانت میتواند دروغ دوست داشتن باشد
خیانت تنها این نیست که دستت را در خفا در دست دیگری بگذاری...
خیانت میتواند جاری کردن اشک بر دیدگان معصومی باشد
آن دوست که دیدنش بیاراید چشم
بی دیدنش از گریه نیاساید چشم
ما را ز برای دیدنش باید چشم
گر دوست نبیند به چه کاراید چشم