picap

در تمام ساقه ی احساس من

باز می پیچد نگاه روشنی

خوب می فهمم که میخواهد مرا

باز می گوید تو دنیای منی

کاش می شد تا که می گفتم به او

دختر رویا و شعرش نیستم

من اسیر غربتی دیرینه ام

کاش میشد تا بگویم کیستم!؟

این وسط او عشق میخواهد ز من

من که سنگی سرد و تیپاخورده ام

یک نشان از زندگی در من که نیست

سالها پیش از تولد مرده ام....

تو از اول سلـــامت پاسخ بدرود با خود داشت

اگرچه سحر صوتت جذبه داوود با خود داشت

بهشتت سبزتر از وعده شــــداد بود

امـــــــا برایم برگ‌ برگش دوزخ نمرود با خود داشت

ببخشـــــــــایم اگر بستــــــــم دگر پلک تمـاشـــــا را

که رقص شعله‌ات در پیچ و تابش دود با خود داشت

سیاوش‌وار بیرون آمـــــــــدم از امتحـــــان گـرچه

دل سودابه‌سانت هر چه آتش بود با خود داشت

مــــرا با برکـه‌ام بگـذار، دریا ارمغــــــان تو

بگو جوی حقیری آرزوی رود با خود داشت

(محمد علی بهمنی)

[ با تشکر از دوست عزیز (ثامن) برای ارسال شعر ]

امشب

دلتنگی سراغت را می گیرد

و غم بر چشمان میهمان است

و اشک های سرد انتظارم

به استقبال این دلتنگی رفته اند

امشب با تمام داشته هایم

با نداشته هایم

دوستی را جستجو می کنم

ولی... نیست

تا دست هایش را بگیرم و بگویم

چشمانم فقط در تبعید انتظار تو

بارانی شده اند و پلک نگشوده اند

تا فقط حریم دیدار تو را نظاره گر باشند

نمی دانم چرا بودنت

چیزی است مثل خیال

مثل فریاد های شکسته

آرزوی برباد رفته و محال

کاش بودی

کاش می دانستی

انتظار برایم آهنگ مرگ است

(ر.الف)

به روی نیمکتی در آنسوی زمان

معلق نشسته ام با خیالت ، همچنان

گاه مرور می کنم خاطراتم را

قطره اشکی می بارد ، ناگهان

کاش می دانستی چگونه می نگرم

از پشت قابی ابری به این جهان

و از کنار تمامی فصول می گذرم

بدون حرف و کلام ، عصا زنان!

کمی از گذشته به یادم می آید

از روزگار و زمان های  بی زمان

و دستمالی که بر چشم می گیرم

گریه و گاهی هم اندکی تکان

چقدر اندوه و حرف ِ ناگفتنی ست

در این سینه و چشمهای ِ گریان

.

.

.

و من هنوز به آن روز می نگرم

که پر گشودی رها چون پرندگان

ر.الف (رهگذر)

بگذار سر به سینه ی من ، تا که بشنوی

آهنگ اشتیاق دلی دردمند را

شاید که بیش ازین نپسندی به کار عشق

آزار این رمیده ی سر در کمند را

بگذار سر به سینه ی من، تا بگویمت:

اندوه چیست،عشق کدام است،غم کجاست؟

بگذار تا بگویمت:این مرغ خسته جان

عمری ست در هوای تو از آشیان جداست

دلتنگم آنچنان که:اگر بینمت به کام

خواهم که جاودانه بنالم به دامنت

شاید که جاودانه بمانی کنار من

ای نازنین که هیچ وفا نیست با منت

تو، آسمان آبی آرام و روشنی

من، چون کبوتری که پرم در هوای تو

یک شب ستاره های تو را دانه چین کنم

با اشک شرم خویش بریزم به پای تو

بگذار تا ببوسمت،ای نوشخند صبح

بگذار تا بنوشمت، ای چشمه ی شراب

بیمار خنده های تو ام، بیشتر بخند

خورشید آرزوی منی، گرم تر بتاب

(فریدون مشیری)

[ با تشکر از دوست عزیز (ثامن) برای ارسال شعر ]