اگر در آسمان باشی پر از پرواز خواهم شد
اگر در انتها باشی پر از آغاز خواهم شد
تو از آن کلبه ی چشمت نگاهی بر دل من کن
ببین از سحر چشمانت پر از اعجاز خواهم شد
تو با موج نفسهایت مرا غرق نوازش کن
در اعماق وجود خود پر از یک راز خواهم شد
مرا با لحن شیرینت فقط یک دم صدایم کن
از آن لحظه پر از ساز و پر از آواز خواهم شد
(آرش نصیری)
من از تکرار هذیان در تب پاییز می ترسم
از این اسطوره های از تهی لبریز می ترسم
درونم آنچنان از چهره ی تاریخ چرکین است
که از هر یادگار خاطره انگیز می ترسم
برایم آنقدر از عقده های محتسب گفتند
که از گیلاس های ارغوانی نیز می ترسم
حقیقت واژه ی تلخی است در قاموس ناپاکان
زتکرار حقیقت های حلق آویز می ترسم
کلاغانی که دیگر از مترسکها نمی ترسند
به تاراج حقیقت آمدند ، برخیز می ترسم
(آرش نصیری)
[با تشکر فراوان از "پاییزبان"]
دیگر نمانده هیچ به جز وحشت سکوت
دیگر نمانده هیچ به جز آرزوی مرگ
خشم است و انتقام فرومانده در نگاه
جسم است و جان کوفته در جستجوی مرگ
تنها شدم ، گریختم از خود ، گریختم
تا شاید این گریختنم زندگی دهد
تنها شدم که مرگ اگر همتی کند
شاید مرا رهایی ازین بندگی دهد
تنها شدم که هیچ نپرسم نشان کس
تنها شدم که هیچ نگیرم سراغ خویش
دردا که این عجوزه ی جادوگر حیات
بار دگر فریفت مرا با چراغ خویش
اینک شب است و مرگ فراراه من هنوز
آنگونه مانده است که نتوانمش شناخت
اینک منم گریخته از بند زندگی
با زندگی چگونه توانم دوباره ساخت ؟
(نادر نادرپور)
خدا... بودنت برای من کافی
در گذر تنهایی
چقدر وفاداری تو
هنگام بی کسی
راحت بودن من با تو ...
پیشم هستی بدون هیچ بهانه ای
گوش می دهی به من ...
نوازش تو با نسیم دعایم
دلگرمی تو در اوج دردهایم
و گریه هایم ...
چقدر با شکوه است
هنگام رحمت تو
هیچکس نیست فقط تو
و مناجات من ...
(سعید مطوری)
هرگز پروا ندارم اینکه بگویم :
من کشته ام
من کشته ام
هان بنگرید خون می چکد
از پنجه های تشنه به خون من
من کشته ام او را
او را که سال هاست
معمار این بلند غم انگیز لال بود
معمار این جدایی بیمار
این بین ما نشسته :
دیــــــوار
(فرخ تمیمی)
با تشکر از دوست عزیزم (ملیحه اسماعیلی) برای ارسال شعر