picap

یک روز بلند آفتابی

در آبی بی کران دریا

امواج ترا به من رساندند

امواج ترانه بار تنها

چشمان تو رنگ آب بودند

آندم که ترا در آب دیدم

در غربت آن جهان بی شکل

گوئی که ترا به خواب دیدم

از تو تا من سکوت و حیرت

از من تا تو نگاه و تردید

ما را می خواند مرغی از دور

می خواند بباغ سبز خورشید

در ما تب تند بوسه می سوخت

ما تشنة خون شور بودیم

در زورق آب های لرزان

بازیچة عطر و نور بودیم

می زد, می زد, درون دریا

از دلهرة فرو کشیدن

امواج, امواج ناشکیبا

در طغیان بهم رسیدن

دستانت را دراز کردی

چون جریان های بی سرانجام

لب هایت با سلام بوسه

ویران گشتند روی لب هام

یک لحظه تمام آسمان را

در هاله ئی از بلور دیدم

خود را و ترا و زندگی را

در دایره های نور دیدم

گونی که نسیم داغ دوزخ

پیچید میان گیسوانم

چون قطره ئی از طلای سوزان

عشق تو چکید بر لبانم

آنگاه ز دوردست دریا

امواج بسوی ما خزیدند

بی آنکه مرا بخویش آرند

آرام ترا فرو کشیدند

پنداشتم آن زمان که عطری

باز از گل خواب ها تراوید

یا دست خیال من تنت را

از مرمر آب ها تراشید

پنداشتم آن زمان که رازیست

در زاری و هایهای دریا

شاید که مرا بخویش می خواند

در غربت خود , خدای دریا

" فروغ فرخزاد "

یکی بود یکی نبود یه دروغ کهنه بود 

یکی موند یکی نموند حرف راست قصه بود

یکی موند با غصه ها، به غم عشق مبتلا

یکی رفت چه بی وفا، با دو رنگی آشنا

اونکه موند ریشه پوسوند دلشو غصه سوزوند

نالش از دوری نبود، پشتشو دوری شکوند

زیر آوار جفا دل دادش به هر بلا

با همه عشق و وفا راهی شد تو قصه ها

اونکه موند یه قصه ساخت اما هی هستی شو باخت

قصه ها به سر رسید ، اون به عشقش نرسید

هیشکی خوابشو ندید، گل یادشو نچید

گم شدش تو قصه ها، توی شهر عاشقا

هر بار که کودکانه دست کسی را گرفتم، گم شدم.

 آنقدر که در من هراس گرفتن دستی هست،

ترس از گم شدن نیست...