دل من چه خردسال است
ساده می نگرد
ساده می خندد
ساده می پوشد
دل من از تبار دیوارهای کاهگلی ست
ساده می افتد
ساده می شکند
ساده می مـــیرد
دل من تنهـــــا
تنهــا سخت می گـیرد...
یادت هست ؟!
آن همه دلهره را
از خیال شبح سرد و غریب
در دل تاریکی ؟!
هیچکس با تو نگفت
که بزرگی این است
که بزرگی یعنی :
ترس از سایۀ یک دوست
درون شب تار
ترس تنها شدن و رسوایی
ترس حتی از من
من که فردای تو ام
هرگز ندیدم بر لبی لبخند زیبای تو را
هرگز نمی گیرد کسی در قلب من جای تو را
گل نیست چنین سرکش و رعنا که تویی
مه نیست بدین گونه فریبا که تویی
غم برسر غم ریخته آن جا که منم
دل برسر دل ریخته آنجا که تویی
عشق یعنی دستهایم ماله توست
چشمهای خسته ام دنبال توست
عشق یعنی ما گرفتار همیم
دوستدار هم طرفدار همیم
هرچه میخواهد دلش آن می کند
میکشد مارا و کتمان میکند
اگر از پایان گرفتن غم هایت نا امید شده ای ، به خاطر بیاور زیباترین صبحی که تا به حال تجربه کرده ای ؛ مدیون صبرت در برابر سیاهترین شبی هستی که هیچ دلیلی برای تمام شدن نمی دید...
