picap

نام عشق را که می بری

آفتاب احترام می کند

نبض آب تند می زند

موج ها قیام می کنند

نام عشق را که می بری

سنگ هم بی قرار می شود

کوه سر به خاک می نهد

آسمان سجود می کند

شب سپید می شود

سرو خود پرست سر به زیر می شود

نام عشق را که می بری

گریه ناگزیر می شود

عاقبت دل به عاشقی صادقانه اعتراف می کند...

بی تو یک روز در این فاصله ها خواهم مــرد

مثل یک بیت ته قافیـــــه ها خواهم مــرد

تـــــو که رفتی همه ثانیه هـــا سایه شدنـــد

سایه در سایه آن ثانیه ها خـــواهم مــرد

شعله هــا بی تو ز بـــی رنگی دریــــا گفـتند

موج در موج در این خاطره ها خواهم مرد

گـــــم شدم در قـــدم دوری چشمان بهــــــار

بی تو یک روز در این فاصله ها خواهم مرد... !

آمده ام که سر نهم

عشق ترا بسر برم

اوست نشسته در نظر

من به کجا نظر کنم

اوست گرفته شهر دل

من به کجا سفر کنم

سایه های تو و من

روزگاری است غریبانه به هم می نگرند

نه به افسوس نگاهی دل خود می سپرند

و نه از دوست عبث می گذرند

سایه ها خوشبخت اند کینه را در دلشان راهی نیست

عشق های من و تو هر دو افسانه این سنگ و سبوست

من غریبانه به خوشبختی خود می نگرم

و تو غمگین تر از آنی که مرا شاد کنی

هر دو همزاد همیم

هر دو همزاد غمیم

ای دریغا لحظه ای آمد که لب هایم

سخت خاموشند و بر آنها کلامی نیست

خواهمت بدرود گویم تا زمانی دور

ز آنکه دیگر با توام شوق سلامی نیست

گویند مردمان غم دیوانگان خورند

دیوانه هم شدیم و غم ما کسی نخورد

مرگ را پروای آن نیست

که به انگیزه ای اندیشد

زندگی را فرصتی آنقدر نیست

که در آینه به قدمت خویش بنگرد

و عشق را مجالی نیست

حتی آنقدر که بگوید

برای چه دوستت می دارد

چرا غم ها نمی دانند :

که من غمگین ترین غمگین دنیایم

بیا ای دوست با من باش

که من تنهای تنهایم