بیش از اینها ، آه ، آری
بیش از اینها می توان خاموش ماند
می توان همچون عروسک های کوکی بود
با دو چشم شیشه ای دنیای خود را دید
می توان در جعبه ای ماهوت
با تنی انباشته از کاه
سال ها در لابه لای تور و پولک خفت
می توان با هر فشار هرزه ی دستی
بی سبب فریاد کرد و گفت :
" آه ، من بسیار خوشبختم "
من از دیار عروسک ها می آیم
از زیر سایه های درختان کاغذی
در باغ یک کتاب مصور
از فصل های خشک تجربه های عقیم دوستی و عشق
در کوچه های خاکی معصومیت
من از میان ریشه های گیاهان گوشتخوار می آیم
و مغز من هنوز
لبریز از صدای وحشت پروانه ایست که او را
در دفتری به سنجاقی مصلوب کرده بودند
راز دل با کس نگفتم چون ندارم محرمی
هر که را محرم شمردم عاقبت رسوا شدم
راز دل با آب گفتم تا نگوید با کسی
عاقبت ورد زبان ماهی دریا شدم
زن مانند شیشه ی ظریف و شکستنی است
هرگز توانایی مقاومت او را نیازمایید
زیرا ممکن است شیشه ناگهان بشکند . . .
چه بارانی است در بیرون اتاق !
باران ؟
ابرهای همه ی غم های تاریخ
یک باره بر سرم باریدن گرفته اند
کسی نمی داند که در چه دردی و تبی
می سوزم و می نویسم ! . . .
مرا تنها گذار
ای چشم تبدار سرگردان
مرا با رنج بودن تنها گذار
مگذار خواب وجودم را پرپر کنم
مگذار از بالش تاریک تنهائی سر بردارم
و به دامن بی تار و پود رویاها بیاویزم
می دانستم
خوب می دانستم . . .
کاش رویاهایمان روزی حقیقت می شدند
تنگنای سینه ها دشت محبت می شدند
سادگی مهر و صفا قانون انسان بودن است
کاش قانون هایمان یکدم رعایت می شدند
اشکهای همدلی از روی مکر است و فریب
کاش روزی چشمهایمان با صداقت می شدند
گاهی از غم می شود ویران دلم ای کــاش
بین دلها غصه ها مردانه قسمت می شدند
