picap

تازه از راه رسیدی ، ناشناسی تو هنوز

تو فقط خنده ما را دیدی

گرچه چون ماه پی نابودی خود می گردی

گر پی سوختنی ، عاشق چشم به در دوختنی

با ما بمان ، با ما بسوز

تازه از راه رسیدی ، ناشناسی تو هنوز

بشنو از ما این نصیحت ، شعر رفتن ساز کن

تا پر و بالت نسوخته ، شاپرک پرواز کن ... پرواز کن

( مسعود فردمنش )

درون سینه آهی سرد دارم

رخی پژمرده رنگی زرد دارم

ندانم عاشقم مستم چه هستم ؟

همی دانم دلی پر درد دارم

کسی مانند من تنها نماند

به راه زندگانی وا نماند

خدا را در قفای کاروان ها

غریبی در بیابان جا نماند

( فریدون مشیری )

تو اولین ترانه خوان این سرود بودی

تو بی پیرایه ترین معشوق جهان

تو باران بودی به هیبت انسان 

تو نسیم ، به سیما ی زلف

تو نهان خانه ی کرم های پُر از پرواز

تو ابریشمین پیله ی پرواز بودی

تو مشعل گرم عطش

در میان نفس خسته ی تابستان‎ ‎ها

تو ...

تو خدایی هستی

عاشق و دل بسته

تو خدایی هستی

به لباس انسان

عاشقی روح مرا آزرده است

خنده هایم را ز پیشم برده است

*

عاشقی را می توان تحقیر کرد؟

عاشقی را می شود زنجیر کرد؟

*

عاشقی تقصیر یک پیغام نیست

صحبت از آن دانه و این دام نیست

*

عاشقی یک اتفاق ساده نیست

صحبت از دل بردن و دلداده نیست

*

عاشقی یک کلبۀویرانه نیست

صحبت از شمع وگل و پروانه نیست

*

عاشقی تصویر یک پاییز نیست

یک شب سرد و ملال انگیز نیست

*

عاشقی چیزی برای هدیه نیست

طرح دریا و غروب و گریه نیست

*

عاشقی یک نامه و نقاشی بیجان که نیست

عکس قلبی خورده تیر قطره های خون میان آن که نیست

*

عاشقی روییدن یک غنچه در باران که نیست

هرچه می گویند این وآن که نیست

*

عاشقی تنهای تنها یک تب است

بی تو مردن در سکوت یک شب است

جان می دهم به گوشه زندان سرنوشت

سر را به تازیانه او خم نمیکنم

افسوس بر دو روزه هستی نمی خورم

زاری براین سراچه ماتم نمی کنم

با تازیانه های گرانبار جانگداز

پندارد آنکه روح مرا رام کرده است

جان سختیم نگر که فریبم نداده است

این بندگی که زندگیش نام کرده است

بیمی به دل ز مرگ ندارم که زندگی

جز زهر غم نریخت شرابی به جام من

گر من به تنگنای ملال آور حیات

آسوده یک نفس زده باشم حرام من

تا دل به زندگی نسپارم به صد فریب

می پوشم از کرشمه هستی نگاه را

هر صبح و شام چهره نهان میکنم به اشک

تا ننگرم تبسم خورشید و ماه را

ای سرنوشت از تو کجا می توان گریخت

من راه آشیان خود از یاد برده ام

یک دم مرا به گوشه راحت رها مکن

با من تلاش کن که بدانم نمرده ام

ای سرنوشت مرد نبردت منم بیا

زخمی دگر بزن که نیفتاده ام هنوز

شادم از این شکنجه خدا را مکن دریغ

روح مرا در آتش بیداد خود بسوز

ای سرنوشت هستی من در نبرد تست

بر من ببخش زندگی جاودانه را

منشین که دست مرگ ز بندم رها کند

محکم بزن به شانه من تازیانه را