picap

دوستی بنام محمد در قسمت کامنت ها اینچنین من رو مورد لطف و مرحمت خاص خودشون قرار دادن :

باید خیلی خیلی احمق و کودن باشی که جهنم رو به بهشت ترجیح بدی,اما خوب دنیا به احمقهایی چون توی کوته فکر هم نیاز داره

راستش هر چی فکر کردم که چجوری به این دوست بهشتیمون بفهمونم که منظور من از جهنم اون جهنمی نیست که مد نظر شما گرامیست چیزی به ذهنم خطور نکرد بجز این دوبیت شعر از صائب تبریزی که میفرماید :

این چه حرفیست که در عالم بالاست بهشت            هر کجا وقت خـوش افتـاد همانجاست بهشت

دورخ از تیـــــــــرگی بخت درون تـــــــــــــو بــود             گر درون تیــره نباشد همه دنیــــاست بهشت

یه حرفایی همیشه هست ، که از عمق نگاه پیداست
از اون حرفای تلخی که ، مث شعر فروغ زیباست

از اون حرفها که یک عمره ، به گوش ما شده ممنوع
از اون حرفهای بی پرده ، شبیه شعری از شاملو

از اون حرفها که میترسیم ، از اون حرفها که باید زد
از اون درد دلای خوب ، از اون حرفهای خیلی بد

نگفتی و نمیگم ها ، حقیقت های پنهونی
از اون حرفها که میدونم ، از اون حرفها که میدونی

به زیر سقف این خونه ، منم مثل تو مهمونم
منم مثل تو میدونم ، تو این خونه نمیمونم

یه حرفهایی همیشه هست ، که از درد توی سینه ست
مثل فریاد نسلی (رپ خونی شاهین) که ، پر از عشق پر از کینه ست

پر از نا گفته هایی که ، خیال کردیم یکی دیگه
دلش طاقت نمیاره  ، همه حرفامون و میگه
میگه میگه . . .

همیشه آخر حرفا ، پر از حرفای ناگفته ست
همیشه حال ما اینه ، همیشه دنیا آشفته ست

به زیر سقف این خونه ، منم مثل تو مهمونم
منم مثل تو میدونم ، تو این خونه نمیمونم

به زیر سقف این خونه ، منم مثل تو مهمونم
منم مثل تو میدونم ، تو این خونه نمیمونم