picap

هزار سال به سوی تو آمدم

افسوس

هنوز دوری دور از من ای امید محال

هنوز دوری آه از همیشه دورتری

همیشه اما در من کسی نوید دهد

که می رسم به تو

شاید هزارسال دگر

صدای قلب ترا

پشت آن حصار بلند

همیشه می شنوم

همیشه سوی تو می آیم

همیشه در راهم

همیشه می خواهم

همیشه با توام ای جان

همیشه با من باش

همیشه اما

هرگز مباش چشم به راه

همیشه پای بسی آرزو رسیده به سنگ

همیشه خون کسی ریخته است بر درگاه

( فریدون مشیری )

اگر می دانی در این جهان کسی هست

که با دیدنش رنگ رخسارت تغییر می کند

و صدای قلبت آبرویت را به تاراج میبرد

مهم نیست که او مال تو باشد

مهم این است که فقط باشد

زندگی کند ، نفس بکشد و لذت ببرد

چشمهای تو شفافترین برکه هاست

اما قامت من شاید آنقدر بلند

که توی چشمهای تو جا نمی شود

باید برای عاشقی هایم

دریا می جستم !

آنچه امروز نوشتم

همه تکرار مکررهاییست

که ز عشق تو به هم بافته ام

قلمم خسته ز تکرار هجاهای من است

آخرین شعر من ، این واژۀ پردادن نیست

آخرین واژۀ من ، عشق تو را راندن نیست

خوب میدانم از امروز تو را جور دگر

همچو آبی به تن خاطره خواهم پاشید

شاید از حسرت نمناک تو یک جرعه عطش

بوسۀ پنجره را پاک کند

بعد از این رسم تو را شکل گل ، باد ، پرنده یا آه...

دیگر از خواب نخواهم پرسید

بعد از این بغض نخواهد ترکید

بعد از این قاب نگاهم حتی

رنگ انکار به چشمان ترم خواهد ریخت

من تو را نه به هوس ، نه به بی رنگی تکرار نخواهم بخشید

بعد از این هرچه ز تو جا مانده

بی کلام و واژه ، به شکیبایی احساس خدا می بخشم

آخرین واژۀ تکراری من

من تو را هم به خدا می بخشم . . .