دل من که به اندازه ی یک عشقست ، به بهانه های ساده ی خوشبختی خود می نگرد...
زندگی شاید آن لحظه مسدودیست
که نگاه من ، در نی نی چشمان تو خود را ویران می سازد
و در این حسی است
که من آن را با ادراک ماه و با در یافت ظلمت خواهم آمیخت
در اتاقی که به اندازه ی یک تنهاییست
دل من که به اندازه ی یک عشقست
به بهانه های ساده ی خوشبختی خود می نگرد
به زوال زیبای گل ها در گلدان
به نهالی که تو در باغچه ی خانمان کاشته ای
و به آواز قناری ها
که به اندازه ی یک پنجره می خوانند
« فروغ فرخزاد »
برچسب: ،
امتیاز:
بازدید:
